7 januari vertrok ik om half zeven naar schiphol, door de file kwamen we laat aan en was het afscheid ook haastig. Geen tijd voor tranen, maar voor een glimlach want de reis ging beginnen. In het vliegtuig zat ik naast Mina uit Zweden, ik heb erg leuk met haar gepraat over haar werk in Nairobi. Ze was ongeveer even oud als ik en had daar werk voor ongeveer 1,5 jaar. Daar is mijn 10 weken dus niks bij. Zo nu en dan stapte ik even over de buurman heen om te genieten van het mooie uitzicht dat het vliegtuig bood.

In Nairobi nam ik afscheid van Mina en kwam ik Mahen tegen met deze Poolse Amerikaan probeerde ik wegwijs te worden in het Afrikaanse systeem. Onze volgende vlucht naar Kilimanjaro stond namelijk niet tussen de vluchten. Na van het kastje naar de muur gestuurd te worden, kwamen we bij een gate die naar Londen zou gaan. Met een klein vliegtuigje vlogen we naar de Kilimanjaro airport waar ons vliegtuig het enige vliegtuig was. Mijn koffers waren gelukkig goed aangekomen, Mahen had wat minder geluk.

Buiten aangekomen, keek ik om mij heen er waren alleen wat taxichauffeurs die mij graag van dienst wilden zijn. Na een paar minuten kon ik in het donker toch nog wat mensen zien aankomen. Niet alleen Allen Lekey maar ook zijn vrouw en drie van zijn kinderen kwamen mee. Dit was toch wel een erg leuk welkom. Na een uur rijden (het laatste stuk over een zandweg), kwamen we aan bij het huis van Lekey en zijn 27 ‘kinderen’. We liepen onder de prachtige sterrenhemel en kwamen bij mijn paleis aan. Het is natuurlijk erg prettig om in een mooi verblijf aan te komen, waar het eten zelfs ’s nachts voor je klaar staat maar aan de andere kant worden de verschillen tussen arm en rijk zo wel weer erg duidelijk.

Om half twee kon ik ’s avonds mijn bedje induiken.