Kilimanjaro

De Kilimanjaro de berg die in het Kichagga betekent dat die niet te beklimmen is. Maar op 6 oktober 1889 claimde de Duitser Hans Meyer dat hij de eerste was die hem wel kon beklimmen. Na hem volgden duizenden mensen het voorbeeld van Hans Meyer.

Van die duizenden mensen wilde ik ook één zijn. De vorige keer had ik die wens ook al gehad, nu zou ik hem werkelijkheid laten worden. Een paar dagen ervoor was ik niet helemaal 100 punten, dus samen met mijn huisgenoten van het MCL deed ik mijn best om wel fit te beginnen.

Vrijdag werd ik opgehaald en ging ik met mijn gids en dragers naar het beginpunt. Het is namelijk verplicht om met een gids op pad te gaan. Ik had graag met een groep van start gegaan, maar dat bleek erg lastig te zijn. Bij aankomst heb ik mijn charmes in de strijd gegooid om zo samen met anderen te lopen. Daniel en Karen, een net getrouwd echtpaar uit Australië, vonden het geen probleem dat ik met ze meeliep.

Elke dag werden we door de zon gewekt en gingen we slapen als de schemer inviel. We liepen ongeveer zeven uur per dag. Doordat we de berg opliepen, kwamen we in steeds verschillende klimaatzones. Dit had zijn lichamelijke uitwerkingen. Mijn horloge was er na een dag mee opgehouden, maar in mijn hoofd klopte en tikte het aardig door. Ik had erg last van hoofdpijn en na een paar dagen had ik ook erg last van mijn maag.

Heit zijn woorden: ‘goed ite, want wist net wennear ast wer wat krijst’ zitten natuurlijk in mijn oren geknoopt, ook kamergenootje Els had er bij mij ingeramd dat ik water moest blijven drinken. Dit probeerde ik natuurlijk zo goed als mogelijk in praktijk te brengen. Maar na twee dagen, lukte het mij niet meer om deze wijze raad op te volgen. Het eten kwam weer omhoog. Omdat de tactiek voetje-voor-voetje niet bijster moeilijk was, probeerde ik dat steeds voort te zetten.

Maandagmiddag scheiden mijn wegen met de meesten, zij zouden de tocht in zeven dagen lopen. Ik zou er een dag minder over doen. Dinsdagnacht zouden we ons laatste etappe lopen. Het was de bedoeling om dan bij zonsopgang het hoogtepunt te bereiken. Dit liep bij mij een beetje anders, ik deed er twee keer zo lang over. Het is toch wel fascinerend om te zien dat je voeten niet meer doen wat jij wilt. Dat je geen kracht, stabiliteit en concentratie hebt om je voet voor de andere te zetten. Met veel pijn en moeite heb ik na zo’n twaalf uur toch de top bereikt.

Ik had maar één doel en dat was de top te bereiken. Ik was alleen vergeten dat ik ook nog terug moest. Dit was misschien nog wel moeilijker dan de weg omhoog. Kortom, nadat ik niet meer zo goed weet hoe ik in de tent gekomen ben. Hebben zij besloten om mij met de brancard naar beneden te brengen.

Mijn doel is bereikt, maar niet zonder slag of stoot. Ik ben nu gelukkig weer thuis en ik hoop nu zo goed en zo kwaad weer te herstellen van deze inspanning.