In de verte klinken trommelgeluiden, het ochtendritueel is al voorbij, deze geluiden zijn nog niet te plaatsen. De pauzebel heeft wel geklonken, de kinderen staan druk pratend, zingend en dansend bij elkaar. Ze geven aan dat ze druk aan het oefenen zijn voor hun show voor ‘The Netherlands’.

Het is muisstil in de klas, alle groep 3 leerlingen zijn uiterst geconcentreerd aan het tekenen. Naast ze liggen de tekenen vanuit Nederland, die proberen zij te overtreffen.

Elke dag worden de brieven beter begrepen en worden de antwoorden hartelijker. Hele liefdesbetuigingen worden er geschreven. De brieven worden langer naarmate ik de filmpjes van de betreffende persoon laat zien.

Nadat de container leeggehaald was, ben ik weer in Mdawi aan de slag geweest als teacher. Naast het lesgeven, was ik hier ook om mijn resultaten van de vorige keer te laten zien. Ze waren erg verrast toen ze mijn scriptie zagen. Deze is nog niet vertaald, dus vooral aan de hand van het aantal bladzijden vonden ze het erg knap. Maar waar ze helemaal van onder de indruk waren, was het sc Bolsward voetbalboekje. Dit voetbalboekje werd van A tot Z bekeken, niet alleen hun eigen foto’s vonden ze interessant, maar ook de andere verhalen en advertenties. Zelfs bij mijn afscheidslunch, waar de oud-directeur ook bij aanwezig was, werd dit boekje als een wereldartikel gepresenteerd.

Deze afscheidslunch kon ik erg waarderen, maar de meeste voldoening kreeg ik van de kinderen. Ik heb het mijzelf dit keer makkelijk gemaakt om alleen standard 6 les te geven. Het was een groot voordeel dat ik de kinderen al kende, zij wisten zo een beetje wat ze van mij konden verwachten. Toch merkte ik dat het lesgeven per dag weer beter ging. Gelukkig waren er een aantal kinderen die het begrepen, zij waren het beste voorbeeld voor de andere kinderen.

Al was de tijd dat ik hier was nu veel korter dan de vorige keer. Ik heb wederom weer genoten van al het moois van de kinderen.

Samen met Nickson haal ik mijn spullen op. Nickson vraagt mij bevestigend of het mijn laatste dag is. Hij pakt vol trots zijn tas en wil er een doosje uithalen. Als hij het doosje er half uithaalt, voelt hij wat over zijn handen glijden. Een paar seconden houdt hij het doosje vast en kijkt naar zijn vingers. Zijn gezicht betrekt en hij haalt het doosje snel uit zijn tas om het, voor mij verborgen, op de grond te zetten. Hij kijkt naar de grond en weet niks meer te zeggen. Langzaam glijdt er een traan over zijn gezicht. Ik leg een arm om zijn schouder en vraag of we samen in het doosje zullen kijken.

We maken het doosje open en halen er drie hele eieren uit, drie andere eieren zijn stuk gegaan. Hij geeft mij met een betraand gezicht de overgebleven eieren.

Met mijn leven bewaak ik dit prachtige afscheidscadeau.