FC Mdawi deel 2

Omstebeurten worden de kleren uitgedeeld, vol spanning nemen ze het pakketje aan. Met enthousiaste gezichten rennen ze naar de achterkant van de school om zich om te kleden. Vol trots kijken ze naar zichzelf en hun teamgenoten. Wat een prachtige tenues. Samen lopen we naar Sango. De mensen langs de weg stoppen even met hun bezigheden om dit gekleurde gezelschap te bewonderen en ons succes toe te wensen. Zo nu en dan mis ik een speler, die even snel naar huis rent om zijn kleding te showen.

Vorig jaar begon mijn carriere als FC Mdawi soccer coach, na de laastste verliespartij tegen het grote Ebenezer (de privé school), werd er met witte zakdoekjes gezwaaid en hield ik het voor gezien. Na een jaar wat extra ervaring opgedaan te hebben, mocht ik het nog een keer proberen. Dus daar begonnen we, er werden 15 kinderen geselecteerd en elke dag werd er enthousiast getraind. Een half uur voor de training was de voorbespreking zodat iedereen goed beslagen ten ijs kwam. De opbouw van achteruit werd tot in de perfectie geoefend en de posities werden besproken met de wereldberoemde spelers: je speelde als Messi, Iniesta of Ramos.

Woensdag hadden de spelers de route al even verkend (de leraar had de spelers verteld dat de wedstrijd woensdag was). Maar gister was het echt de grote dag, eindelijk mochten de nieuwe tenues aan en gingen we van start. De teamleider, die er de hele wedstrijd niet was,ging voorop met de moter.Hij nam de kleding van de tegenpartij meeen wij liepen er achteraan. Na een uurzagen we een bekende, onze supporters zorgden ervoor dat wij het laatste stukje met de supportersbus mochten.

We begonnen de wedstrijd met een persmomentje en het Tanzaniaanse volkslied. De handen werden geschut en de scheidsrechter (mijn wisselspeler) floot voor het begin. Alle trainingen ten spijt moet ik bekennen dat de tegenstander, zonder begeleiding, maar met een hele fanatieke 12^e man, veel beter was dan dat wij waren. Wij hebben een geweldige keeper die veel in actie moest komen. Helaas kon hij de 1-0 niet voorkomen. In de rust werd de strategie besproken, terwijl de beide supportersgroepen gezamenlijk aan het dansen waren.

We verloren de wedstrijd met 1-0 en mijn kwaliteiten als mental coach werden zwaard op de proef gesteld. Gelukkig besliste de scheidsrechter dat we ook nog penalty’s moesten nemen. Maar ook hier was het team van Sango toch erg goed in. Ze schoten de éne na de andere penalty erin, na elk doelpunt was er een korte pauze om de supporters weer rustig te krijgen. Wie het eerst vijf penalty’s gescoord had, was de winnaar. Sango stond met 4-3 voor en mocht aantreden, het werd doodstil. Supporters drongen naar voren om deze beslissende penalty te zien.

Maar onze fantastische keeper, hield hem tegen! Wij maakten de 4-4 en weer mocht Sango aantreden en weer misten ze. Jordan onze keeper, mocht onze beslissende penalty nemen. Hij schoot hem onberispelijk binnen! De supporters verstomden en wij keken elkaar verbaasd aan. Hadden wij toch de penaltys gewonnen? Langzaam kwam het besef en gingen de handen omhoog. Niet alleen de handen kwamen in beweging, maar ook de voeten moesten aan het werk. De supporters en spelers van Sango verjoegen ons luid protesterend van het veld. De spelers van Mdawi gebruikten hun laatste krachten om naar de supportersbus te sprinten.

Gelukkig mochten we nog een eindje meerijden met onze twee fanatieke supporters. Onze penalty overwinning werd groots gevierd in de bus. Het feest was compleet toen ik de spelers nog trakteerde op een overwinningsdrankje.

Napratend lopen de kinderen weer dezelfde weg terug. Hun tenues zitten onder het stof. De mensen langs de weg stoppen even met hun bezigheden om dit gekleurde gezelschap toe te juichen. Ook al is de wedstrijd verloren, de glimlach gaat niet van het gezicht. De trainer mag nog even blijven.