Over het zanderige weggetje loopt een blanke vrouw, vanaf de huisjes komen er verschillende kinderen naar de weg toe rennen. “Mzungu, Mzungo” (blanke, blanke) roepen ze naar elkaar, waardoor nog meer kinderen komen kijken. Als de blanke vrouw gaat zitten, proberen de kinderen hoever ze naar haar toe kunnen lopen. De echte durfals gaan nog een stapje verder, wat zou er gebeuren als je de “Mzungu” aanraakt?

Zoals ik mijn verhaal ‘Solonaise’ ook al geschreven had, is het lastig om hier met mensen te praten, met de kinderen is dat een speciaal verhaal. Ik had gehoopt maandag op een school te kunnen beginnen. Na twee maanden vakantie was er een man die het toch wel erg jammer vond dat zijn vakantie nu over was. Hij wilde nog niet aan het werk. De zondags was het de Nationale revolutie dag van Zanzibar geweest, maar ja op een zondag heeft iedereen al vrij, dus daar had niemand wat aan. Deze slimme man, liet daarom maandagochtend via het nieuws weten dat de Nationale Revolutie dag verschoven was van gister naar vandaag. Zó, nog een dagje vrij. Dinsdag werd er ook nog een dagje vrij genomen, het was namelijk moslimdag.

Woensdag begon ik dan toch echt op school, in de klassen waar ik kwam kijken werd er netjes opgestaan en de geleerde zin werd opgedreund. In de pauze keek ik bij de jonge kinderen en probeerde wat met ze te spelen. Met mimiek probeerde ik contact met ze te maken (vroeger konden ze tenslotte ook om stomme films lachen). Donderdag ging dat wat beter, kinderen kwamen om mij heen zitten. Toen mijn kleine prins daar op zijn eerste dag in zijn mooie uniform aankwam en iedereen aan de kant duwde om bij mij op schoot te kunnen zitten, wilden de andere kinderen dat ook. Tja en als je de aandacht hebt dan wil je dat natuurlijk vast houden, dus ik begon een liedje te zingen. Er kwamen meer kinderen kijken en ik besloot dat we op het liedje vast ook wel konden dansen. Ik deed het voor en de kinderen deden het na. Op al mijn stagescholen nam ik de muzieklessen op mij, dus ik had nog een voorraad liedjes paraat. Het was een prachtig gevoel om zo contact te maken met de kinderen.

Vrijdag kwam de volgende uitdaging, ik ging met de kleuters op ‘schoolreisje’. Een geldschieter wilde deze jonge kinderen de kans geven om ook eens van de pôle te komen. We gingen met zo’n 23 kinderen naar het Arusha National Park. Hier was de angst voor mij als blanke toch wat groter dan bij de oudere kinderen. Maar na een halve dag, waarin ik een stijve kaak had van het gekke bekken trekken begonnen ze mij wat meer te vertrouwen. Bij een rustpunt kon E. het niet allemaal zien, door hem op te tillen lukte dat wel. De andere kinderen waren aan het eten, dus kleuter E. voelde zich veilig om in het Swahili wat meer over zichzelf te vertellen. De op de pabo geleerde tactiek ‘hummen en knikken’ paste ik dan ook volledig toe zodat E. in monoloogvorm zijn levensverhaal en toekomstvisie kon vertellen.

Na een aantal mooie dieren en de prachtige omgeving te hebben gezien, gingen we weer op huis aan. Zoals een schoolreisje vaak eindigt met het verrassen van de ouders doordat de luikjes dicht zijn, zo gingen ook hier de luikjes letterlijk dicht. Hoe erg kun je dan schrikken als je weer wakker wordt en ineens een witte hand ziet. Als je je dan durft om te draaien en je ziet dat je zelfs in slaap bent gevallen op schoot van een spook dan is de ramp bijna compleet. Ik werd van verschillende kanten bekeken (en dat is nogal moeilijk als je op iemands schoot zit), maar het bleek de werkelijkheid en geen nachtmerrie. Zachtjes begon ik te fluiten, ik hoorde dat er nog iemand begon te fluiten maar ik kon niet ontdekken wie. Het bleek het jongetje te zijn, die bij mij op schoot zat. Samen begonnen we een nieuw lied te maken, met bodysounds en klikklakken als beat en het fluiten als melodie. Na een tijdje besloot hij dat ik wel mocht blijven, bij aankomst pakte hij mijn hand en bleef net zolang bij mij tot zijn moeder kwam.

Als de taal tekort schiet om te praten dan zijn er gelukkig andere manieren om contact te maken. Deze andere manier van contact maken is soms mooier dan het praten zelf. Er wordt een andere manier gezocht een manier die bij beide past en dat zorgt voor verbondenheid. Met oogcontact en muziek (op wat voor manier dan ook) hoop ik dat de kinderen zien dat een ‘Mzungu’ kleurrijker is dan alleen de witte huidskleur.

Btw: ik had gehoopt foto's te kunnen plaatsen, maar internet is hier zo sloom