De laatste week was aangebroken en ik had nog een aantal activiteiten in mijn hoofd die ik nog wilde doen. Deze week kwamen er ook meer leuke verrassingen op mijn pad.

Een paar weken geleden hadden we het over de cd die we opgenomen hadden, één van de jongens gaf toen aan dat het jammer was dat we niet een duet opgenomen hadden. Een ander gaf aan waarom we dat nu niet zouden doen. Dus we starten met het schrijven van een liedje. Vanwege alle drukte van zijn kant dacht ik dat het er niet meer van zou komen. Maar zondagavond kwam er schot in de zaak en besloten we om het duet door te laten gaan met spoed werd er een lied geschreven. Woensdag gingen we naar Arusha om he lied op te nemen en dit was erg speciaal.

Nadat wij het een aantal keer voorgezongen hadden, werden er verschillende beats bedacht en werd er een gitarist bij gehaald. En wat voor een gitarist, de akoestische- , elektrische- en basgitaar bespeelde hij prachtig. Voor mij hoefde het zingen eigenlijk al niet meer, instrumentaal was al mooi genoeg. Hier waren de anderen het niet mee eens, maar een solo kreeg hij wel.

Daarna zongen wij onze stemmen in en na een lange dag was ons duet een feit.

In deze laatste week werd ik niet alleen verwend met het vele zingen ook het voetbal kwam veelvuldig aan bod. Maandag droeg ik het sportstokje over aan een groepje kinderen. Uit de oudste twee groepen had ik twee kinderen geselecteerd die de nieuwe voetbalgroep vormden. Samen schreven we de regels en bespraken we hoe we het voetbal een boost konden geven. Deze voetbalgroep zou vanaf nu verantwoordelijk zijn voor het voetbal. De dames spelen hier voornamelijk netbal en ook zij maakten een netbalgroep. Ze kregen een speciaal teken dat ze zouden dragen als er voetbal/netbal gespeeld werd. Vol trots dragen ze dit teken nu, dat het in Nederland gebruikt wordt als een knijper heb ik ze maar niet verteld.

De bedoeling was dat er afgelopen week gestart zou worden, maar dat ging niet door. Vanwege de sportselecties. Nadat ik met de voetbal/netbalgroepen bij de directeur geweest was om de afspraken vast te leggen. Werden er namen geselecteerd, dat werd gedaan om de beste sporters te selecteren die de volgende dag tegen een andere school zouden strijden. Na ’s middags nog een ingelaste training te hebben gegeven waren ze er dinsdag klaar voor.

Ik mocht de scheidsrechter en tegelijk ook de scout en de coach zijn (‘allemaal tegelijk?’ ‘ja dat kun jij wel!”). Het coachen liet ik natuurlijk maar even zitten, al kon ik niet voorkomen dat ik na een doelpunt van ‘mijn team’ een high five kreeg. Mdawi won met 2-1 (terecht!) en weer werden er van elk team 7 spelers geselecteerd. Vrijdag was de regioselectie voor negen scholen (waarvan er maar 4 waren). Hier speelde het thuisvoordeel erg mee (na anderhalf uur gelopen te hebben) want we kwamen moe aan. Ik gaf nu aan dat ik alleen coach wilde zijn en dat was ook hard nodig. De andere school was vele malen beter en we verloren met 3-0. Na een lange dag vertrokken we moe naar huis.

Ik merkte dat niet iedereen zijn kruit verschoten had toen ik de kinderen ‘koppen’ ‘vangen’ hoorde zeggen op de terugweg.