Op een avond zaten de eekhoorn en de mier naast elkaar op de bovenste tak van de beuk. Het was warm en stil en zij keken naar de toppen van de bomen en naar de sterren. Zij hadden honing gegeten en gepraat over de zon, de oever van de rivier, brieven en vermoedens.‘Ik ga deze avond bewaren’, zei de mier. ‘Vind je dat goed?’De eekhoorn keek hem verbaasd aan. De mier haalde een klein zwart doosje tevoorschijn.(Uit, Maar niet uit het hart, dierenverhalen over afscheid van Toon Tellegen)

Ook ik kreeg een doosje mee voor al mijn mooie momenten (bedankt, Shanna!) en overvol komt dit doosje weer terug. Ondanks dat ik het vaak ook erg lastig gevonden heb kwamen daar ook juist de mooie momenten uit voort. K. kwam net op het moment langs dat ik behoefte had aan een knuffel terwijl hij eigenlijk voor een high five kwam. Ik geef hem een knuffel en hij kijkt mij me onderzoekend aan ‘huzuni? Ohhh’ en hij strijkt met zijn handje over mijn rug.

Ook het lesgeven voelde soms als dweilen met de kraan open. Op verschillende manieren probeerde ik de opdrachten uit te leggen. Bij mijn laatste poging zag ik dat het kwartje bij één van de leerlingen gevallen is. Als hij het dan aan de anderen uitlegt en ze vol ijver beginnen met de opdracht geeft dat een mooier gevoel dan als het na één keer lukt.

Dat ik mijn groepje zonder vertaler les gaf, was lastig maar had ook voordelen. Ik had zodoende meer vrijheid en was flexibeler in mijn lessen. Als de kinderen mij wijzen op het plaatje van een schatkist en mij vragen wat dat is, probeer ik het uit te leggen. Hoe kun je het beter uitleggen door het ze zelf te laten ervaren. In kleine stapjes werken we daar na toe en uiteindelijk maken ze hun eigen schatkaart en moeten de anderen de schat proberen te vinden.

Deze vrijheid en tijd om contact met kinderen te maken heeft mij heel veel gegeven. Ik werd erg blij wakker als ik ’s ochtends mijn dagelijkse begroetingen had. Kleine A. die mij lachend begroette, B die voorzichtig een high five kwam geven.Kinderen die na mij toe kwamen om te vragen of er ’s middags gevoetbald werd. Als ik dat met ‘ja’ beantwoordde keken ze elkaar blij aan en renden naar anderen om teams te maken.

Maandag was mijn laatste dag in Tanzania, ik besefte toen wat ik allemaal ging missen. Ik dacht aan al die mooie momenten. Het terug lopen met de kinderen, de verhalen en grapjes die de kinderen vertelden. Kleine M. die met een zak rijst op haar hoofd mij een knuffel probeert te geven.

D. die mij met tranen in zijn ogen mij een knuffel geeft en daarna met zijn rugzak vol problemen het dal probeert uit te komen.Een bus vol kinderen die mij luid zingend naar het vliegveld brengt.

En dan ben je weer thuis.Ik hoop nu vaak mijn herinnerdoosje open te mogen doen om jullie mee te laten genieten van alle mooie momenten.

De eerste voorspelling van 2014 is uitgekomen.