Vanaf dinsdagavond ben ik alweer in Tanzania, maar het voelt alsof ik niet weggeweest ben. Eindelijk lukt het om internet en stroom te regelen ; )

Aankomst:

Dinsdagavond kwamen wij (Bart, Rika en Rick) aan, langs de weg zag ik al weer veel verschillen met de vorige keer: ik zag licht in de huizen, meer auto’s -> jammer genoeg doen ze nog steeds het grote licht aan als er een tegenligger aankomt….. en mooiere huizen.

Ondanks de verbeteringen van meer elektriciteit is de stroom er vanaf dinsdag elke dag maar een paar uur (lagen we vroeg op bed na een romantische avond met kaarsen, sprongen de lichten ineens weer aan).

2014 versus 2015

Wat een groot verschil is deze reis vergeleken met de reis van 2014. Ik reis nu met andere Nederlanders en we slapen op een dokterscompound van het KCMC.

Het KCMC is een groot universitair ziekenhuis dat veel buitenlandse artsen/studenten ontvangt. Zij hebben speciale huisjes voor deze gasten. Wij kwamen in een huisje samen met een aantal Engelsen.

Ik sliep, vanochtend zijn zij weer vertrokken, met een Engelse dame op de kamer. Dit was erg gezellig, zo gezellig dat ik ’s nachts door bleef praten. We hebben helaas niet kunnen ontdekken in welke taal ik sprak ; )

Het samen delen en beleven van de ervaringen maakt de reis gezelliger dan de andere keer. Maar aan de andere kant zorgt dat ervoor dat je minder in contact komt met de gewone burgers.

Natuurlijk ben ik hier niet alleen voor de gezelligheid gekomen dus ben ik ook weer naar Mdawi geweest.

Werkzaamheden:

Deze week ben ik veelal op het terrein van de KCMC in Moshi. Twee containers vol met ziekenhuis materialen zijn we aan het legen. Gistermiddag vond ik de tijd om weer naar Mdawi te gaan. Dit wilde ik natuurlijk op de lokale manier doen. Dus lekker op elkaar gepropt in de dala dala. In Moshi overgestapt en het laatste stuk, 45 minuten berg op, gelopen. Onaangekondigd liep ik naar de school toe. Het eerste wat ik hoorde was ‘Mzungu’, maar hoe dichter ik bij de school kwam hoe meer het geroezemoes veranderde in mijn naam.

Nadat ik de kinderen begroet had, ging ik naar de leraren toe om de dingen voor volgende week te regelen. Samen met de kinderen liep ik weer naar mijn oude huisje toe, grappig om te horen wat de kinderen van je onthouden hebben. Cheza mpira (voetbal) staat toch op nummer één, daarna kwamen de verschillende liedjes.

Na een lange reis, 2,5 uur, kwam ik moe maar voldaan terug, om te genieten van een diner bij kaarslicht.

Kinderen:

Zo’n lang verhaal en er staat nog niks over al onze verhalen, tekeningen en filmpjes….. Dat klopt, dit weekend ga ik de lessen in het Swahilivoorbereiden. Volgende week zullen de kinderen van Mdawi weer vol aan de bak moeten ; ) En Sven, ik ha de bal hjir even fjilt en de bal is hjir folle lichter as yn Fryslan. Folgende kear sil ik der in foto fan meitsje……

Tot de volgende keer!