Als een kind zo blij

’S ochtends nog voordat de school open gaat, wordt er op de nooddeur geklopt. ‘Ons filmpje is klaar!’ Met een grote glimlach wordt de zoveelste tekening van de picasso in de dop in de Afrikabak gedeponeerd. Er is gedetailleerd te werk gegaan: de mensen zijn bruin getekend!

En strenge blikken worden gewisseld met de jongens die de dansende dames uit hun concentratie durven te halen.

Kortom er is hard gewerkt om Tanzania kennis te laten maken met de Nederlandse kinderen. Dat betekende dat ik meerdere keren mocht genieten van de talenten van onze kinderen. Zondag was de eerste keer dat ik vol trots de verschillende filmpjes liet zien. Dit was aan een select gezelschap. Zij waren onder de indruk van de filmpjes: ‘Woh, ze spreken Swahili!’ ‘Wat dansen zij vol zelfvertrouwen’, ‘Wij bewegen onze lichamen, maar deze dames zijn echt aan het dansen’. Zij waren vol lof en hebben de filmpjes ook meerdere keren gezien.

Maar zij vroegen zich ook af of de jongens in Nederland niet konden dansen? Waarom wij geen uniform droegen en waarom de kinderen niet opstonden als de leraar binnen kwam? Leuke vragen om over te discussiëren, maar waar ik niet direct een antwoord op had.

Maandag liet ik de filmpjes aan de leraren zien en vandaag heb ik een aantal kinderen de filmpjes laten zien. De kinderen moesten vooral erg lachen toen ze hoorden dat er Swahili gesproken werd!

De leraren gingen ook direct op pad om leerlingen te selecteren om een dansje voor Nederland te maken. In de pauze lieten de kinderen zien wat ze konden en scouten de leraren de beste kinderen. De selectie is nu afgerond en het oefenen is nu begonnen!

Ook andere talenten worden ontplooid: de camera is hier een gewild voorwerp. Aspirant Steven de Jongs geef ik graag een podium, dus ik was mijn camera een lange tijd kwijt. Voordat de première begon, wilde ik de filmpjes nog even bekijken. Als producer merkte ik dat ik de volgende keer er nog even bij moet vertellen waar de opnameknop zit ; )

Prachtig om zo de kinderen volop in actie te zien. Maar ik word ook als een kind zo blij als ik weer op school met de kinderen aan de slag kan gaan; als oud leerlingen me met een grijns en een uitgestoken hand komen begroeten. De taalbarrière zorgt ervoor dat we niet lang praten, maar al snel weer overgaan tot het spelen van een potje voetbal.