Aah Chadema

Aah Chadema

Een telefoon klinkt een liedje begint te spelen. De kinderen stoppen met voetballen. Hun voeten gaan van de vloer, ze doen een kort dansje en zingen daarbij: ‘Aah Chadema’. Het peaceteken gaat de lucht in. Nadat ze het dansje twee keer gedaan hebben, zetten ze hun voetbalspel voort. Bovenstaand voorbeeld lijkt op de hypes van popliedjes die wij gehad hebben zoals Gangnamstyle. Het verschil is dat de dansjes van ‘Ah Chadema’ niet bij een popliedje horen, maar een song is voor een erg goede verkiezingscampagne.

Stel je eens voor dat Rutte zijn eigen dansje heeft en mensen dat spontaan na gaan doen. DIjsselbloem die zijn eigen handshake heeft en mensen vlaggen van minister Bussemaker om hun nek hangen. Het is niet voor te stellen dat politieke partijen net zo bekend worden als bekende voetballers of popsterren. In Tanzania is dat nu in verkiezingstijd wel het geval.

Zondag is het, na vijf jaar, weer tijd om te stemmen en als ik het straatbeeld mag geloven wordt dit anders dan anders. Dit komt, volgens inside information, doordat de bevolking nu doorheeft dat hun stem van invloed kan zijn. Vijf jaar geleden waren veel mensen nog niet geregistreerd om te gaan kiezen, nu hebben zij dat wel gedaan.

Sinds de onafhankelijkheid van Tanzania is CCM, de partij die de duim omhoog als teken heeft, aan de macht. Onder leiding van president Nyerere ontstond er geen oorlog en werd geprobeerd om het land zo goed mogelijk te leiden. CCM was dan wel de enige partij die toegestaan werd. Dat is nu sinds tientallen jaren wel veranderd, maar CCM is nog steeds aan de macht. Tanzania is als land niet arm, maar qua bevolking wel. Er is veel corruptie, maar weinig stroom. Het land verdient veel aan de toeristen, maar toch profiteren daar te weinig mensen van. Chadema wil daar allemaal verandering in brengen.

Het straatbeeld is veranderd in vlaggen van Chadema, huizen zijn geschilderd in het rood-wit-blauw van Chadema, liedjes worden gezongen en vingers worden opgestoken. Bij een verkiezingspraatje van Chadema zijn vorige week in Moshi zeven mensen omgekomen wegens verdrukking. Ook hebben de verkiezingen invloed op het vervoer: achterin de dala dala hadden CCM aanhangers een poster opgehangen. Nadat de passagiers dat gezien hadden, gaven ze aan dat het busje moest stoppen. Zij konden niet langer met dit busje meerijden, want ze werden hier ‘ziek’ van….

Volgende week dinsdag zijn de uitslagen. Ik heb gehoord dat de mensen uit de buurt van de stemhokjes moeten blijven, vanwege ontploffingsgevaar. Volgens de Tanzanian moet Chadema wel winnen, anders heeft CCM corruptie gepleegd. Dan komt er oorlog.

Misschien is het daarom wel een goed moment om naar Nederland te gaan. De koffers volgeladen met ervaringen kom ik weer terug. Tanzania heeft me weer diep geraakt en voor alle kinderen die door het Chadema liedje geraakt worden hoop ik dat ze het veel positiefs brengt.

Voor mij een goede smoes om over een tijd weer te komen om te kijken of de partijen hun beloftes inlossen.

De Ballon

De ballon

Twee ballonen worden uitgezocht

De één wordt vol geblazen met opgekropte woede

Alle emoties van onbegrip, verdriet en eenzaamheid worden in de ballon gestopt

De ballon wordt groter en groter

Als de ballon loslaat, verlaten de negatieve emotie

Een tweede ballon krijgt lucht

Positiviteit, trouw, sportiviteit en liefde komen erin

De ballon wordt groter en groter

Een knoop houdt de emoties in de ballon

Hoger en hoger gaat de ballon....

Deze ballon is voor jou

Kilimanjaro

Kilimanjaro

De Kilimanjaro de berg die in het Kichagga betekent dat die niet te beklimmen is. Maar op 6 oktober 1889 claimde de Duitser Hans Meyer dat hij de eerste was die hem wel kon beklimmen. Na hem volgden duizenden mensen het voorbeeld van Hans Meyer.

Van die duizenden mensen wilde ik ook één zijn. De vorige keer had ik die wens ook al gehad, nu zou ik hem werkelijkheid laten worden. Een paar dagen ervoor was ik niet helemaal 100 punten, dus samen met mijn huisgenoten van het MCL deed ik mijn best om wel fit te beginnen.

Vrijdag werd ik opgehaald en ging ik met mijn gids en dragers naar het beginpunt. Het is namelijk verplicht om met een gids op pad te gaan. Ik had graag met een groep van start gegaan, maar dat bleek erg lastig te zijn. Bij aankomst heb ik mijn charmes in de strijd gegooid om zo samen met anderen te lopen. Daniel en Karen, een net getrouwd echtpaar uit Australië, vonden het geen probleem dat ik met ze meeliep.

Elke dag werden we door de zon gewekt en gingen we slapen als de schemer inviel. We liepen ongeveer zeven uur per dag. Doordat we de berg opliepen, kwamen we in steeds verschillende klimaatzones. Dit had zijn lichamelijke uitwerkingen. Mijn horloge was er na een dag mee opgehouden, maar in mijn hoofd klopte en tikte het aardig door. Ik had erg last van hoofdpijn en na een paar dagen had ik ook erg last van mijn maag.

Heit zijn woorden: ‘goed ite, want wist net wennear ast wer wat krijst’ zitten natuurlijk in mijn oren geknoopt, ook kamergenootje Els had er bij mij ingeramd dat ik water moest blijven drinken. Dit probeerde ik natuurlijk zo goed als mogelijk in praktijk te brengen. Maar na twee dagen, lukte het mij niet meer om deze wijze raad op te volgen. Het eten kwam weer omhoog. Omdat de tactiek voetje-voor-voetje niet bijster moeilijk was, probeerde ik dat steeds voort te zetten.

Maandagmiddag scheiden mijn wegen met de meesten, zij zouden de tocht in zeven dagen lopen. Ik zou er een dag minder over doen. Dinsdagnacht zouden we ons laatste etappe lopen. Het was de bedoeling om dan bij zonsopgang het hoogtepunt te bereiken. Dit liep bij mij een beetje anders, ik deed er twee keer zo lang over. Het is toch wel fascinerend om te zien dat je voeten niet meer doen wat jij wilt. Dat je geen kracht, stabiliteit en concentratie hebt om je voet voor de andere te zetten. Met veel pijn en moeite heb ik na zo’n twaalf uur toch de top bereikt.

Ik had maar één doel en dat was de top te bereiken. Ik was alleen vergeten dat ik ook nog terug moest. Dit was misschien nog wel moeilijker dan de weg omhoog. Kortom, nadat ik niet meer zo goed weet hoe ik in de tent gekomen ben. Hebben zij besloten om mij met de brancard naar beneden te brengen.

Mijn doel is bereikt, maar niet zonder slag of stoot. Ik ben nu gelukkig weer thuis en ik hoop nu zo goed en zo kwaad weer te herstellen van deze inspanning.

Als een kind zo blij dee 2

In de verte klinken trommelgeluiden, het ochtendritueel is al voorbij, deze geluiden zijn nog niet te plaatsen. De pauzebel heeft wel geklonken, de kinderen staan druk pratend, zingend en dansend bij elkaar. Ze geven aan dat ze druk aan het oefenen zijn voor hun show voor ‘The Netherlands’.

Het is muisstil in de klas, alle groep 3 leerlingen zijn uiterst geconcentreerd aan het tekenen. Naast ze liggen de tekenen vanuit Nederland, die proberen zij te overtreffen.

Elke dag worden de brieven beter begrepen en worden de antwoorden hartelijker. Hele liefdesbetuigingen worden er geschreven. De brieven worden langer naarmate ik de filmpjes van de betreffende persoon laat zien.

Nadat de container leeggehaald was, ben ik weer in Mdawi aan de slag geweest als teacher. Naast het lesgeven, was ik hier ook om mijn resultaten van de vorige keer te laten zien. Ze waren erg verrast toen ze mijn scriptie zagen. Deze is nog niet vertaald, dus vooral aan de hand van het aantal bladzijden vonden ze het erg knap. Maar waar ze helemaal van onder de indruk waren, was het sc Bolsward voetbalboekje. Dit voetbalboekje werd van A tot Z bekeken, niet alleen hun eigen foto’s vonden ze interessant, maar ook de andere verhalen en advertenties. Zelfs bij mijn afscheidslunch, waar de oud-directeur ook bij aanwezig was, werd dit boekje als een wereldartikel gepresenteerd.

Deze afscheidslunch kon ik erg waarderen, maar de meeste voldoening kreeg ik van de kinderen. Ik heb het mijzelf dit keer makkelijk gemaakt om alleen standard 6 les te geven. Het was een groot voordeel dat ik de kinderen al kende, zij wisten zo een beetje wat ze van mij konden verwachten. Toch merkte ik dat het lesgeven per dag weer beter ging. Gelukkig waren er een aantal kinderen die het begrepen, zij waren het beste voorbeeld voor de andere kinderen.

Al was de tijd dat ik hier was nu veel korter dan de vorige keer. Ik heb wederom weer genoten van al het moois van de kinderen.

Samen met Nickson haal ik mijn spullen op. Nickson vraagt mij bevestigend of het mijn laatste dag is. Hij pakt vol trots zijn tas en wil er een doosje uithalen. Als hij het doosje er half uithaalt, voelt hij wat over zijn handen glijden. Een paar seconden houdt hij het doosje vast en kijkt naar zijn vingers. Zijn gezicht betrekt en hij haalt het doosje snel uit zijn tas om het, voor mij verborgen, op de grond te zetten. Hij kijkt naar de grond en weet niks meer te zeggen. Langzaam glijdt er een traan over zijn gezicht. Ik leg een arm om zijn schouder en vraag of we samen in het doosje zullen kijken.

We maken het doosje open en halen er drie hele eieren uit, drie andere eieren zijn stuk gegaan. Hij geeft mij met een betraand gezicht de overgebleven eieren.

Met mijn leven bewaak ik dit prachtige afscheidscadeau.

FC Mdawi deel 2

FC Mdawi deel 2

Omstebeurten worden de kleren uitgedeeld, vol spanning nemen ze het pakketje aan. Met enthousiaste gezichten rennen ze naar de achterkant van de school om zich om te kleden. Vol trots kijken ze naar zichzelf en hun teamgenoten. Wat een prachtige tenues. Samen lopen we naar Sango. De mensen langs de weg stoppen even met hun bezigheden om dit gekleurde gezelschap te bewonderen en ons succes toe te wensen. Zo nu en dan mis ik een speler, die even snel naar huis rent om zijn kleding te showen.

Vorig jaar begon mijn carriere als FC Mdawi soccer coach, na de laastste verliespartij tegen het grote Ebenezer (de privé school), werd er met witte zakdoekjes gezwaaid en hield ik het voor gezien. Na een jaar wat extra ervaring opgedaan te hebben, mocht ik het nog een keer proberen. Dus daar begonnen we, er werden 15 kinderen geselecteerd en elke dag werd er enthousiast getraind. Een half uur voor de training was de voorbespreking zodat iedereen goed beslagen ten ijs kwam. De opbouw van achteruit werd tot in de perfectie geoefend en de posities werden besproken met de wereldberoemde spelers: je speelde als Messi, Iniesta of Ramos.

Woensdag hadden de spelers de route al even verkend (de leraar had de spelers verteld dat de wedstrijd woensdag was). Maar gister was het echt de grote dag, eindelijk mochten de nieuwe tenues aan en gingen we van start. De teamleider, die er de hele wedstrijd niet was,ging voorop met de moter.Hij nam de kleding van de tegenpartij meeen wij liepen er achteraan. Na een uurzagen we een bekende, onze supporters zorgden ervoor dat wij het laatste stukje met de supportersbus mochten.

We begonnen de wedstrijd met een persmomentje en het Tanzaniaanse volkslied. De handen werden geschut en de scheidsrechter (mijn wisselspeler) floot voor het begin. Alle trainingen ten spijt moet ik bekennen dat de tegenstander, zonder begeleiding, maar met een hele fanatieke 12^e man, veel beter was dan dat wij waren. Wij hebben een geweldige keeper die veel in actie moest komen. Helaas kon hij de 1-0 niet voorkomen. In de rust werd de strategie besproken, terwijl de beide supportersgroepen gezamenlijk aan het dansen waren.

We verloren de wedstrijd met 1-0 en mijn kwaliteiten als mental coach werden zwaard op de proef gesteld. Gelukkig besliste de scheidsrechter dat we ook nog penalty’s moesten nemen. Maar ook hier was het team van Sango toch erg goed in. Ze schoten de éne na de andere penalty erin, na elk doelpunt was er een korte pauze om de supporters weer rustig te krijgen. Wie het eerst vijf penalty’s gescoord had, was de winnaar. Sango stond met 4-3 voor en mocht aantreden, het werd doodstil. Supporters drongen naar voren om deze beslissende penalty te zien.

Maar onze fantastische keeper, hield hem tegen! Wij maakten de 4-4 en weer mocht Sango aantreden en weer misten ze. Jordan onze keeper, mocht onze beslissende penalty nemen. Hij schoot hem onberispelijk binnen! De supporters verstomden en wij keken elkaar verbaasd aan. Hadden wij toch de penaltys gewonnen? Langzaam kwam het besef en gingen de handen omhoog. Niet alleen de handen kwamen in beweging, maar ook de voeten moesten aan het werk. De supporters en spelers van Sango verjoegen ons luid protesterend van het veld. De spelers van Mdawi gebruikten hun laatste krachten om naar de supportersbus te sprinten.

Gelukkig mochten we nog een eindje meerijden met onze twee fanatieke supporters. Onze penalty overwinning werd groots gevierd in de bus. Het feest was compleet toen ik de spelers nog trakteerde op een overwinningsdrankje.

Napratend lopen de kinderen weer dezelfde weg terug. Hun tenues zitten onder het stof. De mensen langs de weg stoppen even met hun bezigheden om dit gekleurde gezelschap toe te juichen. Ook al is de wedstrijd verloren, de glimlach gaat niet van het gezicht. De trainer mag nog even blijven.

Als een kind zo blij

Als een kind zo blij

’S ochtends nog voordat de school open gaat, wordt er op de nooddeur geklopt. ‘Ons filmpje is klaar!’ Met een grote glimlach wordt de zoveelste tekening van de picasso in de dop in de Afrikabak gedeponeerd. Er is gedetailleerd te werk gegaan: de mensen zijn bruin getekend!

En strenge blikken worden gewisseld met de jongens die de dansende dames uit hun concentratie durven te halen.

Kortom er is hard gewerkt om Tanzania kennis te laten maken met de Nederlandse kinderen. Dat betekende dat ik meerdere keren mocht genieten van de talenten van onze kinderen. Zondag was de eerste keer dat ik vol trots de verschillende filmpjes liet zien. Dit was aan een select gezelschap. Zij waren onder de indruk van de filmpjes: ‘Woh, ze spreken Swahili!’ ‘Wat dansen zij vol zelfvertrouwen’, ‘Wij bewegen onze lichamen, maar deze dames zijn echt aan het dansen’. Zij waren vol lof en hebben de filmpjes ook meerdere keren gezien.

Maar zij vroegen zich ook af of de jongens in Nederland niet konden dansen? Waarom wij geen uniform droegen en waarom de kinderen niet opstonden als de leraar binnen kwam? Leuke vragen om over te discussiëren, maar waar ik niet direct een antwoord op had.

Maandag liet ik de filmpjes aan de leraren zien en vandaag heb ik een aantal kinderen de filmpjes laten zien. De kinderen moesten vooral erg lachen toen ze hoorden dat er Swahili gesproken werd!

De leraren gingen ook direct op pad om leerlingen te selecteren om een dansje voor Nederland te maken. In de pauze lieten de kinderen zien wat ze konden en scouten de leraren de beste kinderen. De selectie is nu afgerond en het oefenen is nu begonnen!

Ook andere talenten worden ontplooid: de camera is hier een gewild voorwerp. Aspirant Steven de Jongs geef ik graag een podium, dus ik was mijn camera een lange tijd kwijt. Voordat de première begon, wilde ik de filmpjes nog even bekijken. Als producer merkte ik dat ik de volgende keer er nog even bij moet vertellen waar de opnameknop zit ; )

Prachtig om zo de kinderen volop in actie te zien. Maar ik word ook als een kind zo blij als ik weer op school met de kinderen aan de slag kan gaan; als oud leerlingen me met een grijns en een uitgestoken hand komen begroeten. De taalbarrière zorgt ervoor dat we niet lang praten, maar al snel weer overgaan tot het spelen van een potje voetbal.

Karibu tena

Vanaf dinsdagavond ben ik alweer in Tanzania, maar het voelt alsof ik niet weggeweest ben. Eindelijk lukt het om internet en stroom te regelen ; )

Aankomst:

Dinsdagavond kwamen wij (Bart, Rika en Rick) aan, langs de weg zag ik al weer veel verschillen met de vorige keer: ik zag licht in de huizen, meer auto’s -> jammer genoeg doen ze nog steeds het grote licht aan als er een tegenligger aankomt….. en mooiere huizen.

Ondanks de verbeteringen van meer elektriciteit is de stroom er vanaf dinsdag elke dag maar een paar uur (lagen we vroeg op bed na een romantische avond met kaarsen, sprongen de lichten ineens weer aan).

2014 versus 2015

Wat een groot verschil is deze reis vergeleken met de reis van 2014. Ik reis nu met andere Nederlanders en we slapen op een dokterscompound van het KCMC.

Het KCMC is een groot universitair ziekenhuis dat veel buitenlandse artsen/studenten ontvangt. Zij hebben speciale huisjes voor deze gasten. Wij kwamen in een huisje samen met een aantal Engelsen.

Ik sliep, vanochtend zijn zij weer vertrokken, met een Engelse dame op de kamer. Dit was erg gezellig, zo gezellig dat ik ’s nachts door bleef praten. We hebben helaas niet kunnen ontdekken in welke taal ik sprak ; )

Het samen delen en beleven van de ervaringen maakt de reis gezelliger dan de andere keer. Maar aan de andere kant zorgt dat ervoor dat je minder in contact komt met de gewone burgers.

Natuurlijk ben ik hier niet alleen voor de gezelligheid gekomen dus ben ik ook weer naar Mdawi geweest.

Werkzaamheden:

Deze week ben ik veelal op het terrein van de KCMC in Moshi. Twee containers vol met ziekenhuis materialen zijn we aan het legen. Gistermiddag vond ik de tijd om weer naar Mdawi te gaan. Dit wilde ik natuurlijk op de lokale manier doen. Dus lekker op elkaar gepropt in de dala dala. In Moshi overgestapt en het laatste stuk, 45 minuten berg op, gelopen. Onaangekondigd liep ik naar de school toe. Het eerste wat ik hoorde was ‘Mzungu’, maar hoe dichter ik bij de school kwam hoe meer het geroezemoes veranderde in mijn naam.

Nadat ik de kinderen begroet had, ging ik naar de leraren toe om de dingen voor volgende week te regelen. Samen met de kinderen liep ik weer naar mijn oude huisje toe, grappig om te horen wat de kinderen van je onthouden hebben. Cheza mpira (voetbal) staat toch op nummer één, daarna kwamen de verschillende liedjes.

Na een lange reis, 2,5 uur, kwam ik moe maar voldaan terug, om te genieten van een diner bij kaarslicht.

Kinderen:

Zo’n lang verhaal en er staat nog niks over al onze verhalen, tekeningen en filmpjes….. Dat klopt, dit weekend ga ik de lessen in het Swahilivoorbereiden. Volgende week zullen de kinderen van Mdawi weer vol aan de bak moeten ; ) En Sven, ik ha de bal hjir even fjilt en de bal is hjir folle lichter as yn Fryslan. Folgende kear sil ik der in foto fan meitsje……

Tot de volgende keer!

Een koffer vol geluk

Een koffer vol geluk

Stap voor stap wordt de koffer gevuld, steeds wordt de koffer ‘emotioneel zwaarder’. Bij elk voorwerp dat in de koffer gaat, hoort een persoon die zijn steentje bijgedragen heeft. Wat gaan er zo veel mensen mee naar Tanzania.

Met name de kinderen zorgen voor een hele lading ‘trots’ om mee te nemen naar Mdawi:

De kinderen van groep 3/4 van de Finne, die mij steeds met een grote glimlach lieten zien wat een mooie tekening zij gemaakt hebben. De leerlingen van groep 7/8 van de Finne die een inzamelingsactie gehouden hebben voor overtollige (groep 7 let op, dit woord hoort bij jullie themawoord van deze week ;) schoolspullen. Rintje, Berber en Rianne die vooruit lopen op de 4TS, zij hebben een prachtig filmpje in het Swahili opgenomen!

Groep 7/8 van ITS die hun 3TS predicaat meer dan waarmaken door de prachtige Engelse brieven. De enthousiast dansers uit dezelfde groep 7/8 die hun pauzes opgeofferd hebben om een prachtige dans in te studeren. Dit wordt een bijzondere dancebattle! En natuurlijk het filosofische schriftje van Sven, hier kan ik vast mooie gesprekken over hebben!

In mijn andere koffer zit ook nog een heleboel dankbaarheid: voor de JVB voetbaltenues, ONS voetballen, Second chance kleding en Koks Gesto schoolspullen.

Wat zal dit straks weer een plezierig moment zijn om dit uit te pakken en er weer anderen blij mee te maken. Het grootste gedeelte zal voor de school en de inwoners van het dorpje Mdawi zijn. Anderhalf jaar geleden ben ik daar drie maanden geweest om onderzoek te doen. Nu ben ik benieuwd hoe het met de kinderen gaat. Ik hoop daar weer met een klein groepje kinderen aan de slag te gaan om vooral hun Engels te verbeteren. Maar met voetbaltenues en ballen mee, moeten we natuurlijk ook lekker gaan voetballen -> ONS ik kom weer fit terug!

Deze keer heb ik het geluk om met een aantal mensen van het MLC mee te reizen. Zo nu en dan zal ik mij bij dit gezelschap in Moshi voegen om te kijken hoe ze in Tanzania met de zieke mensen omgaan. Als hoogtepunt van mijn reis hoop ik de Kilimanjaro te beklimmen.

Het was een erg mooi gezicht om te zien hoe mijn koffer gevuld werd. In de komende weken zal ik jullie laten lezen wat jullie spullen met de Tanzanianen doen.

PS: sc Bolsward, voodoobeer Tommie zit in mijn rugzak. Dat worden dus 9 punten en geen blessures !